δεν ξεχνω και αγωνιζομαι
|
|
|
|
Η μνήμη των κατεχόμενων εδαφών μας ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΤΑΙ.
Καρπασία
Ολόκληρη η περιοχή της Καρπασίας από της εισβολή της Τουρκίας, το 1974 βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, σε βάρος του κυρίαρχου κράτους της Κύπρου, βεβαίως υπό την ανοχή των Διεθνών Οργανισμών και πρωτίστως του ΟΗΕ, που εθελοτυφλούν και βαρυκοούν, παρά τις καταδικαστικές εκ μέρους τους αποφάσεις.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1
Ολόκληρη η περιοχή της Καρπασίας από της εισβολή της Τουρκίας, το 1974 βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, σε βάρος του κυρίαρχου κράτους της Κύπρου, βεβαίως υπό την ανοχή των Διεθνών Οργανισμών και πρωτίστως του ΟΗΕ, που εθελοτυφλούν και βαρυκοούν, παρά τις καταδικαστικές εκ μέρους τους αποφάσεις.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1
Πενταδάκτυλος
Ο Πενταδάκτυλος είναι επιμήκης ασβεστολιθική οροσειρά που εκτείνεται κατά μήκος της βόρειας ακτής της Κύπρου. Οφείλει το όνομά του στην ομώνυμη κορυφή, η οποία έχει το σχήμα παλάμης με πέντε δάκτυλα. Σύμφωνα με την παράδοση, η οποία ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια, ο Διγενής Ακρίτας στην προσπάθειά του να υπερπηδήσει την οροσειρά άφησε το αποτύπωμα της παλάμης του στο βουνό. Πολλοί άλλοι μύθοι και θρύλοι είναι συνδεδεμένοι με τα κάστρα που δεσπόζουν στις κορυφές του βουνού, τα οποία κτίστηκαν από τους Βυζαντινούς για να ελέγχουν το θαλάσσιο χώρο βόρεια του νησιού και να εντοπίζουν έγκαιρα πλοία των Σαρακηνών πειρατών.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Ο Πενταδάκτυλος είναι επιμήκης ασβεστολιθική οροσειρά που εκτείνεται κατά μήκος της βόρειας ακτής της Κύπρου. Οφείλει το όνομά του στην ομώνυμη κορυφή, η οποία έχει το σχήμα παλάμης με πέντε δάκτυλα. Σύμφωνα με την παράδοση, η οποία ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια, ο Διγενής Ακρίτας στην προσπάθειά του να υπερπηδήσει την οροσειρά άφησε το αποτύπωμα της παλάμης του στο βουνό. Πολλοί άλλοι μύθοι και θρύλοι είναι συνδεδεμένοι με τα κάστρα που δεσπόζουν στις κορυφές του βουνού, τα οποία κτίστηκαν από τους Βυζαντινούς για να ελέγχουν το θαλάσσιο χώρο βόρεια του νησιού και να εντοπίζουν έγκαιρα πλοία των Σαρακηνών πειρατών.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Αβαείο Μπελαπάις
Το Αβαείο Μπελαπάις είναι γοτθικό μοναστήρι στη κατεχόμενη Κερύνεια της Κύπρου.
Το όνομα του προέρχεται από το Γαλλικό "Abbaye de la paix", που σημαίνει Το Ειρηνικό Μοναστήρι. Χτίστηκε ανάμεσα 1198 και του 1205 από τους ιππότες του τάγματος του Αυγουστίνου που ήρθαν από τη Ιερουσαλήμ μετά την πτώση της στους Άραβες και επεκτάθηκε αποκτώντας την σημερινή του μορφή στα 1267 με 1284. Το μοναστήρι ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Αυγουστίνο. Σταδιακά γύρω από το μοναστήρι χτίστηκε χωριό που ονομάζεται σήμερα Μπέλλα-πάις.
Η μονή σήμερα είναι στο μεγαλύτερο μέρος της κατεστραμμένη. Κατά την τουρκική εισβολή του 1974 τα υπόγειά της χρησιμοποιήθηκαν ως νοσοκομείο.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%B9%CF%82
Το Αβαείο Μπελαπάις είναι γοτθικό μοναστήρι στη κατεχόμενη Κερύνεια της Κύπρου.
Το όνομα του προέρχεται από το Γαλλικό "Abbaye de la paix", που σημαίνει Το Ειρηνικό Μοναστήρι. Χτίστηκε ανάμεσα 1198 και του 1205 από τους ιππότες του τάγματος του Αυγουστίνου που ήρθαν από τη Ιερουσαλήμ μετά την πτώση της στους Άραβες και επεκτάθηκε αποκτώντας την σημερινή του μορφή στα 1267 με 1284. Το μοναστήρι ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Αυγουστίνο. Σταδιακά γύρω από το μοναστήρι χτίστηκε χωριό που ονομάζεται σήμερα Μπέλλα-πάις.
Η μονή σήμερα είναι στο μεγαλύτερο μέρος της κατεστραμμένη. Κατά την τουρκική εισβολή του 1974 τα υπόγειά της χρησιμοποιήθηκαν ως νοσοκομείο.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%B9%CF%82
Κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα
Το κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα ή του Άη Λαρκού, βρίσκεται στην Κύπρο στην κατεχόμενη επαρχία Κερύνειας.
Κατασκευάστηκε από τους Βυζαντινούς τον 11ο αιώνα μ.Χ. στην ομώνυμη κορυφή του Πενταδάκτυλου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 725 μ. και ονομάστηκε έτσι επειδή στο σημείο αυτό είχε ασκητέψει ο Άγιος Ιλαρίωνας ο νέος. Είναι προσβάσιμο μόνο από τη νότια πλευρά του , στις υπόλοιπες περιβάλλεται από απρόσιτους γκρεμούς.
Μέσα στο κάστρο υπάρχει ναός από την εποχή της κατασκευής του (11ος αιώνας). Στη διάρκεια της φραγκοκρατίας αποτέλεσε παραθεριστική κατοικία των φράγκων ηγεμόνων της Κύπρου. Εγκαταλείφθηκε και καταστράφηκε από τους Ενετούς τον 14ο αιώνα.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B1
Το κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα ή του Άη Λαρκού, βρίσκεται στην Κύπρο στην κατεχόμενη επαρχία Κερύνειας.
Κατασκευάστηκε από τους Βυζαντινούς τον 11ο αιώνα μ.Χ. στην ομώνυμη κορυφή του Πενταδάκτυλου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 725 μ. και ονομάστηκε έτσι επειδή στο σημείο αυτό είχε ασκητέψει ο Άγιος Ιλαρίωνας ο νέος. Είναι προσβάσιμο μόνο από τη νότια πλευρά του , στις υπόλοιπες περιβάλλεται από απρόσιτους γκρεμούς.
Μέσα στο κάστρο υπάρχει ναός από την εποχή της κατασκευής του (11ος αιώνας). Στη διάρκεια της φραγκοκρατίας αποτέλεσε παραθεριστική κατοικία των φράγκων ηγεμόνων της Κύπρου. Εγκαταλείφθηκε και καταστράφηκε από τους Ενετούς τον 14ο αιώνα.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B1
Βαρώσι
Η συνοικία Βαρώσι βρίσκεται νότια της παλαιάς περιτείχιστης πολής και εκτείνεται εκατέρωθεν κατά μήκος της ακτής. Αποτελούσε το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Κύπρου παρουσιάζοντας αλματώδη εμπορική και βιομηχανική ανάπτυξη μέχρι τη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο που επιχειρήθηκε τον Ιούλιο του 1974 με τον Αττίλα ΙΙ όπου και από τότε παραμένει στην τουρκοκρατούμενη περιοχή, μη κατοικήσιμη ως πόλη φάντασμα.
Στις διάφορες διακοινοτικές συνομιλίες τα Βαρώσια αποτέλεσαν θέμα προτεραιότητας επίλυσής του και απόδοσης στους ελληνοκυπρίους κατοίκους της που έχουν καταφύγει από τότε και διαμένουν σε άλλες πόλεις όπως Λάρνακα και Λεμεσό.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%B1
Η συνοικία Βαρώσι βρίσκεται νότια της παλαιάς περιτείχιστης πολής και εκτείνεται εκατέρωθεν κατά μήκος της ακτής. Αποτελούσε το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Κύπρου παρουσιάζοντας αλματώδη εμπορική και βιομηχανική ανάπτυξη μέχρι τη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο που επιχειρήθηκε τον Ιούλιο του 1974 με τον Αττίλα ΙΙ όπου και από τότε παραμένει στην τουρκοκρατούμενη περιοχή, μη κατοικήσιμη ως πόλη φάντασμα.
Στις διάφορες διακοινοτικές συνομιλίες τα Βαρώσια αποτέλεσαν θέμα προτεραιότητας επίλυσής του και απόδοσης στους ελληνοκυπρίους κατοίκους της που έχουν καταφύγει από τότε και διαμένουν σε άλλες πόλεις όπως Λάρνακα και Λεμεσό.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%B1
Καραβάς
Ο Καραβάς βρίσκεται κοντά στην αρχαία Λάπηθο , πιστεύεται ότι το χωριό δημιουργήθηκε τον 7o αιώνα όταν κατά τις αραβικές επιδρομές εγκαταλείφθηκε η Λάπηθος και κάτοικοί της μετοίκησαν στα ορεινά της περιοχής. Κύριες ασχολίες των κάτοικων ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία ενώ ο Καραβάς ήταν γνωστός για τις λεμονιές του, μάλιστα γινόταν και ετήσια γιορτή λεμονιού. Το 1821 έφτασε στον Καραβά ο Κωνσταντίνος Κανάρης για να πάρει προμήθειες για τον αγώνα, φεύγοντας πήγαν μαζί του και πολλοί κάτοικοι του χωριού για να αποφύγουν τις σφαγές των Τούρκων. Μια παράδοση αναφέρει ότι μερικοί κάτοικοι του Καραβά για να αποφύγουν τις σφαγές των Τούρκων διέφυγαν και έφτασαν στο νησί Κύθηρα, όπου εκεί έφτιαξαν ένα οικισμό με την ονομασία της γενέτειρας τους, Καραβάς.
Ο Δήμος Καραβά ιδρύθηκε το 1884. Το μεγαλόπρεπο Δημοτικό Μέγαρο Καραβά κτίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 στη λεωφόρο Πραξάνδρου. Πριν το 1974 λειτουργούσαν στον Καραβά δύο δημοτικά σχολεία. Στην περιοχή ανθούσε η λαϊκή τέχνη και χειροτεχνία, ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης πανάρχαιας και ζωντανής παράδοσης που κουβαλούσαν μαζί τους οι Καραβιώτες. Τα τελευταία χρόνια πριν την εισβολή άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός προσφέροντας στους επισκέπτες ένα πλούσιο συνδυασμό φυσικής ομορφιάς αλλά και πολιτιστικής παράδοσης. Δυστυχώς η εισβολή των Τούρκων το 1974 ήρθε να διακόψει βίαια ιστορία χιλιάδων χρόνων και να διασκορπίσει τους 4,000 νομίμους κατοίκους της κωμόπολης σε όλη την ελεύθερη Κύπρο και σε χώρες του εξωτερικού. Στον Καραβά υπήρχαν τρεις ενοριακές εκκλησίες και 14 παρεκκλήσια. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου (1843-1854), αφού βεβηλώθηκε, σήμερα έχει εγκαταλειφθεί, όπως και αυτός της Αγίας Ειρήνης (1804). Ο εντυπωσιακός ναός της Παναγίας Ευαγγελίστριας (1906-1917) έχει μετατραπεί σε μουσουλμανικό τέμενος.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%82
Ο Καραβάς βρίσκεται κοντά στην αρχαία Λάπηθο , πιστεύεται ότι το χωριό δημιουργήθηκε τον 7o αιώνα όταν κατά τις αραβικές επιδρομές εγκαταλείφθηκε η Λάπηθος και κάτοικοί της μετοίκησαν στα ορεινά της περιοχής. Κύριες ασχολίες των κάτοικων ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία ενώ ο Καραβάς ήταν γνωστός για τις λεμονιές του, μάλιστα γινόταν και ετήσια γιορτή λεμονιού. Το 1821 έφτασε στον Καραβά ο Κωνσταντίνος Κανάρης για να πάρει προμήθειες για τον αγώνα, φεύγοντας πήγαν μαζί του και πολλοί κάτοικοι του χωριού για να αποφύγουν τις σφαγές των Τούρκων. Μια παράδοση αναφέρει ότι μερικοί κάτοικοι του Καραβά για να αποφύγουν τις σφαγές των Τούρκων διέφυγαν και έφτασαν στο νησί Κύθηρα, όπου εκεί έφτιαξαν ένα οικισμό με την ονομασία της γενέτειρας τους, Καραβάς.
Ο Δήμος Καραβά ιδρύθηκε το 1884. Το μεγαλόπρεπο Δημοτικό Μέγαρο Καραβά κτίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 στη λεωφόρο Πραξάνδρου. Πριν το 1974 λειτουργούσαν στον Καραβά δύο δημοτικά σχολεία. Στην περιοχή ανθούσε η λαϊκή τέχνη και χειροτεχνία, ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης πανάρχαιας και ζωντανής παράδοσης που κουβαλούσαν μαζί τους οι Καραβιώτες. Τα τελευταία χρόνια πριν την εισβολή άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός προσφέροντας στους επισκέπτες ένα πλούσιο συνδυασμό φυσικής ομορφιάς αλλά και πολιτιστικής παράδοσης. Δυστυχώς η εισβολή των Τούρκων το 1974 ήρθε να διακόψει βίαια ιστορία χιλιάδων χρόνων και να διασκορπίσει τους 4,000 νομίμους κατοίκους της κωμόπολης σε όλη την ελεύθερη Κύπρο και σε χώρες του εξωτερικού. Στον Καραβά υπήρχαν τρεις ενοριακές εκκλησίες και 14 παρεκκλήσια. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου (1843-1854), αφού βεβηλώθηκε, σήμερα έχει εγκαταλειφθεί, όπως και αυτός της Αγίας Ειρήνης (1804). Ο εντυπωσιακός ναός της Παναγίας Ευαγγελίστριας (1906-1917) έχει μετατραπεί σε μουσουλμανικό τέμενος.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%82
Κερύνεια
Η Κερύνεια ή Κυρήνεια είναι παραθαλάσσια πόλη της Κύπρου που βρίσκεται περί το μέσον της βόρειας ακτής της. Αποτελεί πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας που εκτείνεται από το ακρωτήριο Κορμακίτη μέχρι τη λεγόμενη των "Αχαιών ακτή", περιλαμβάνοντας και το μεγαλύτερο μέρος της οροσειράς του Πενταδάκτυλου.Το όμορφο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται κτισμένη, με την οροσειρά του Πενταδακτύλου στα νότιά της (συνδυάζοντας έτσι βουνό και θάλασσα) και τα αρχαία μνημεία στην ίδια την πόλη και γύρω από αυτή, ήταν αρκετοί λόγοι για να αποκτήσει η Κερύνεια διεθνή τουριστική φήμη. Στη θαλάσσια περιοχή της πόλης βρέθηκε και ένα αρχαίο ναυάγιο εμπορικού ελληνικού πλοίου του 4ου π.Χ. αιώνα, που ανελκύστηκε το 1967 και τοποθετήθηκε στο φρούριο της πόλης. Το σημαντικό αυτό αρχαιολογικό εύρημα έγινε διεθνώς γνωστό ως «το πλοίο της Κερύνειας».
Η Κερύνεια καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα τον Ιούλιο 1974 και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη πόλη.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Η Κερύνεια ή Κυρήνεια είναι παραθαλάσσια πόλη της Κύπρου που βρίσκεται περί το μέσον της βόρειας ακτής της. Αποτελεί πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας που εκτείνεται από το ακρωτήριο Κορμακίτη μέχρι τη λεγόμενη των "Αχαιών ακτή", περιλαμβάνοντας και το μεγαλύτερο μέρος της οροσειράς του Πενταδάκτυλου.Το όμορφο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται κτισμένη, με την οροσειρά του Πενταδακτύλου στα νότιά της (συνδυάζοντας έτσι βουνό και θάλασσα) και τα αρχαία μνημεία στην ίδια την πόλη και γύρω από αυτή, ήταν αρκετοί λόγοι για να αποκτήσει η Κερύνεια διεθνή τουριστική φήμη. Στη θαλάσσια περιοχή της πόλης βρέθηκε και ένα αρχαίο ναυάγιο εμπορικού ελληνικού πλοίου του 4ου π.Χ. αιώνα, που ανελκύστηκε το 1967 και τοποθετήθηκε στο φρούριο της πόλης. Το σημαντικό αυτό αρχαιολογικό εύρημα έγινε διεθνώς γνωστό ως «το πλοίο της Κερύνειας».
Η Κερύνεια καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα τον Ιούλιο 1974 και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη πόλη.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Αμμόχωστος
Η Αμμόχωστος, είναι πόλη στην Κύπρο και βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νησιού, στον κόλπο που φέρει και το όνομά της. Η αρχαία Αμμόχωστος έφερε το όνομα Σαλαμίνα. Αργότερα μετονομάστηκε σε Αρσινόη και Κωνστάντια. Οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι της εκδιώχθηκαν το 1974 από τον τουρκικό στρατό.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CF%8C%CF%87%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82
Η Αμμόχωστος, είναι πόλη στην Κύπρο και βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νησιού, στον κόλπο που φέρει και το όνομά της. Η αρχαία Αμμόχωστος έφερε το όνομα Σαλαμίνα. Αργότερα μετονομάστηκε σε Αρσινόη και Κωνστάντια. Οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι της εκδιώχθηκαν το 1974 από τον τουρκικό στρατό.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CF%8C%CF%87%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82
Ακρωτήριο Αποστόλου Ανδρέα
Ο Απόστολος Ανδρέας είναι ακρωτήριο της Κύπρου στην Επαρχία Αμμόχωστου. Είναι το ανατολικότερο σημείο της Κύπρου στη χερσόνησο της Καρπασίας, και οφείλει το όνομα του στη παράδοση που λέει ότι εκεί αποβιβάστηκε ο Απόστολος Ανδρέας.
Στη θέση κάστρο έχει ανασκαφεί προϊστορικός μικρός οικισμός. Η περιοχή του Ακρωτηρίου είναι σημαντικός τόπος ξεκούρασης για τα μεταναστευτικά πουλιά, κυρίως για υδρόβια και αρπαχτικά. Επίσης υπάρχουν πολλές μικρές βραχονησίδες, σε μία από αυτές, Κλείδες όπως ονομάζονται, έχει τοποθετηθεί φάρος από την εποχή της Αγγλοκρατίας.
Σε βραχώδη έκταση στα νότια του ακρωτηρίου κτίστηκε το 1867 η μονή του Αποστόλου Ανδρέα, στο μέρος όπου πιστεύεται ότι αποβιβάστηκε ο Απόστολος Ανδρέας. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Άγιος με θαύμα φανέρωσε πηγή νερού. Μέχρι την Τούρκικη εισβολή του 1974 ήταν από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Κύπρου.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1
Ο Απόστολος Ανδρέας είναι ακρωτήριο της Κύπρου στην Επαρχία Αμμόχωστου. Είναι το ανατολικότερο σημείο της Κύπρου στη χερσόνησο της Καρπασίας, και οφείλει το όνομα του στη παράδοση που λέει ότι εκεί αποβιβάστηκε ο Απόστολος Ανδρέας.
Στη θέση κάστρο έχει ανασκαφεί προϊστορικός μικρός οικισμός. Η περιοχή του Ακρωτηρίου είναι σημαντικός τόπος ξεκούρασης για τα μεταναστευτικά πουλιά, κυρίως για υδρόβια και αρπαχτικά. Επίσης υπάρχουν πολλές μικρές βραχονησίδες, σε μία από αυτές, Κλείδες όπως ονομάζονται, έχει τοποθετηθεί φάρος από την εποχή της Αγγλοκρατίας.
Σε βραχώδη έκταση στα νότια του ακρωτηρίου κτίστηκε το 1867 η μονή του Αποστόλου Ανδρέα, στο μέρος όπου πιστεύεται ότι αποβιβάστηκε ο Απόστολος Ανδρέας. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Άγιος με θαύμα φανέρωσε πηγή νερού. Μέχρι την Τούρκικη εισβολή του 1974 ήταν από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Κύπρου.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1
Λάπηθος
Η Λάπηθος είναι κωμόπολη και παραλιακός δήμος στη βόρεια ακτογραμμή της Κύπρου, στα αριστερά της πόλης της Κερύνειας, στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου από την Τουρκία. Ανήκει στην επαρχία Κερύνειας. Σύμφωνα με την παράδοση κτίστηκε από τους Σπαρτιάτες και τον Πελοποννήσιο βασιλιά τους, Πράξανδρο πριν τον Τρωικό πόλεμο. Η Λάπηθος καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα τον Αύγουστο του 1974 και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη πόλη. Οι 5500 κάτοικοι της, στην πλειοψηφία τους Έλληνες χριστιανοί, εξαναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν.
Είναι ο 23ος μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Κύπρου.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%80%CE%B7%CE%B8%CE%BF%CF%82
Η Λάπηθος είναι κωμόπολη και παραλιακός δήμος στη βόρεια ακτογραμμή της Κύπρου, στα αριστερά της πόλης της Κερύνειας, στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου από την Τουρκία. Ανήκει στην επαρχία Κερύνειας. Σύμφωνα με την παράδοση κτίστηκε από τους Σπαρτιάτες και τον Πελοποννήσιο βασιλιά τους, Πράξανδρο πριν τον Τρωικό πόλεμο. Η Λάπηθος καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα τον Αύγουστο του 1974 και εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη πόλη. Οι 5500 κάτοικοι της, στην πλειοψηφία τους Έλληνες χριστιανοί, εξαναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν.
Είναι ο 23ος μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Κύπρου.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%80%CE%B7%CE%B8%CE%BF%CF%82
Μόρφου
Η Μόρφου είναι κωμόπολη της επαρχίας Λευκωσίας και δήμος της Κύπρου από το 1883. Βρίσκεται στα δυτικά του νησιού σε υψόμετρο 65 μέτρα και έχει έκταση 5.636 εκτάρια. Το 1974 η πόλη καταλήφθηκε από του Τούρκους και σήμερα είναι κατεχόμενη. Προσωρινή έδρα του δήμου είναι η Λευκωσία. Η πόλη ήταν γνωστή για τα εσπεριδοειδή της και κυρίως τους πορτοκαλεώνες της. Κάθε χρόνο μάλιστα γινόταν , όπως και στην Αμμόχωστο, η γιορτή πορτοκαλιού που διαρκούσε δύο εβδομάδες.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%85
Η Μόρφου είναι κωμόπολη της επαρχίας Λευκωσίας και δήμος της Κύπρου από το 1883. Βρίσκεται στα δυτικά του νησιού σε υψόμετρο 65 μέτρα και έχει έκταση 5.636 εκτάρια. Το 1974 η πόλη καταλήφθηκε από του Τούρκους και σήμερα είναι κατεχόμενη. Προσωρινή έδρα του δήμου είναι η Λευκωσία. Η πόλη ήταν γνωστή για τα εσπεριδοειδή της και κυρίως τους πορτοκαλεώνες της. Κάθε χρόνο μάλιστα γινόταν , όπως και στην Αμμόχωστο, η γιορτή πορτοκαλιού που διαρκούσε δύο εβδομάδες.
ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%85
Ένα νησί
Ήταν, κάποτε, στην άκρη του πελάγου ένα νησί που η θάλασσα κι ο ήλιος το φιλούσαν με στοργή. Όμως κάποιοι του ζηλέψαν τη μεγάλη του ομορφιά κι ήρθανε και το πατήσαν και του κλέψαν τη χαρά. Τώρα είναι μοιρασμένο το νησί μας και πονά, περιστέρι πληγωμένο, με σπασμένα τα φτερά. Περιστέρι, σήκω πάλι τις φτερούγες σου ψηλά και στο λατρευτό νησί μας ξαναφέρε τη χαρά. Αλέξανδρος Ταπάκης |
Η Κερύνεια
(Αφιερωμένο στα ξεριζωμένα αδέρφια μας της Κερύνειας και της Μόρφου) Την Κερύνεια μας θυμάμαικι όλο τραγουδάω (δυο φορές). Πάλι θα γίνει δικιά μας η Κερύνεια η γλυκιά μας (δυο φορές). Και η Μόρφου μας θλιμμένηόλο τραγουδάει (δυο φορές).Θέλω πίσω τα παιδιά μου στα περβόλια τα δικά μου (δυο φορές). Δεν αντέχω άλλο πια στην πικρή σκλαβιά (δυο φορές). Θέλω πάλι να ξανάρθει μες την Κύπρο η ΛΕΥΤΕΡΙΑ (δυο φορές). (Μουσική του τραγουδιού, ''Στην Αγιά Σοφιά'') Μαρία Θεοδοσιάδου |
ΠΗΓΗ: http://gnorizw-den-3exnw-diekdikw.blogspot.com/2013/10/blog-post.html
Κύπρος ’74
ΛΙΝΑ ΚΑΣΔΑΓΛΗ Η Λίνα Κάσδαγλη (1921-2009), θρηνώντας στο ποίημά της τα τραγικά γεγονότα του 1974, διασώζει ταυτόχρονα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο του νησιού παραπέμποντας στον μνημειώδη πίνακα του Διαμαντή. Εκείνα τα πρόσωπα, που μαρμάρωσαν και δεν πέθαναν ποτέ, ο βασιλιάς ο βοσκός η ωραία ο μεροκαματιάρης το παιδί κι ο άλλος που ήρθε να φέρει την προσφορά του στη θεά για να στείλει βροχή κι ο ζευγολάτης με το βόδι που λογαριάζει αν θα βγει καλή η χρονιά, εκείνα τα πρόσωπα που περίμεναν χιλιάδες χρόνια κύκλο μπρος στο βωμό να βγουν και να ξαναζήσουν στο φως εκείνα τα μάτια, που είδαν την Αφροδίτη να βγαίνει από τη θάλασσα κι έκλαψαν στην Παναγιά του Ασίνου μπρος στον Εσταυρω- μένο τα δικά τους παιδιά εκείνο το ασπροφορεμένο κορίτσι κι ο παπάς κι ο βιολιτζής του πανηγυριού κι οι γέροι στα καφενεία όπως βγήκαν από το χέρι του ζωγράφου κι έγιναν ζωή – είναι τα ίδια κορμιά που δέρνονται και ξεσκίζονται και σταζουν αίμα είναι τα ίδια μάτια που μεγάλωσαν από τον τρόμο και ξέμαθαν τον ύπνο είναι τα ίδια πρόσωπα νεκρά τώρα για πάντα πάνω στο δια- μελισμένο σώμα της Αφροδίτης; Από τη συλλογή Στέφανος ενιαυτού (1975), Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα. Μια συγχρονική ανθολογία, επιμ. - ανθολόγ. Ευριπίδης Γαραντούδης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2008 |
Λεπτομέρειες στην Κύπρο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ Στον ζωγράφο Διαμαντή Η μικρή κουκουβάγια ήτανε πάντα εκεί σκαρφαλωμένη στ’ ανοιχτάρι τ’ Άγιου Μάμα, παραδομένη τυφλά στο μέλι του ήλιου εδώ ή αλλού, τώρα, στα περασμένα: χόρευε μ’ ένα τέτοιο ρυθμό το φθινόπωρο. Άγγελοι ξετυλίγανε τον ουρανό και χάζευε ένας πέτρινος καμαροφρύδης σε μια γωνιά της στέγης. Τότες ήρθε ο καλόγερος· σκουφί, κοντόρασο, πέτσινη ζώνη, κι έπιασε να πλουμίζει την κολόκα. Άρχισε απ’ το λαιμό: φοινικιές, λέπια, και δαχτυλίδια. Έπειτα, κρατώντας στην πλατιά παλάμη τη στρογγυλή κοιλιά, έβαλε τον παραυλακιστή, τον παραζυγιαστή, τον παραμυλωνά, και τον κατάλαλο· έβαλε την αποστρέφουσα τα νήπια και την αποκαλόγρια· και στην άκρη, σχεδόν απόκρυφο, τ’ ακοίμητο σκουλήκι. Ήταν ωραία όλ’ αυτά, μια περιδιάβαση. Όμως το ξύλινο μαγγανοπήγαδο – τ’ αλακάτιν, κοιμισμένο στον ίσκιο της καρυδιάς μισό στο χώμα και μισό μέσα στο νερό, γιατί δοκίμασες να το ξυπνήσεις; Είδες πώς βόγκηξε. Κι εκείνη την κραυγή βγαλμένη απ’ τα παλιά νεύρα του ξύλου γιατί την είπες φωνή πατρίδας; Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄ |
ΠΗΓΗ: http://www.schools.ac.cy/eyliko/mesi/Themata/logotechnia/didaktika_senaria/3_senario_topos_dec12.pdf
Σαλαμίνα της Κύπρου
...Σαλαμίνα τε τας νυν ματρόπολις τωνδ' αιτία στεναγμών. ΠΕΡΣΑl
Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή
βροχή
και τ' ακρογιάλι γεμάτο Θρύψαλα παλιά πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες~ μονάχα ο Αγιος Επιφάνιος
δείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης
αυτοκρατορίας.
Τα νέα κορμιά περάσαν απ' εδώ, τα ερωτεμένα~
παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
Κύριος επί υδάτων πολλών,
πάνω σ' αυτό το πέρασμα.
Τότες άκουσα βήματα στα χαλίκια.
Δεν είδα πρόσωπα~ σα γύρισα είχαν φύγει.
Όμως βαριά η φωνή σαν το περπάτημα καματερού,
έμεινε εκεί στις φλέβες τ' ουρανού στο κύλισμα της
θάλασσας
μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι:
"Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από έvα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε Θα μπορέσουν~ μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα,
νήσος τις έστι...".
Φίλοι του άλλου πολέμου,
σ' αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα -
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που
έπεσαν χρόνια μετά τη μάχη~
εκείνοι που είδαν την αυγή μες απ' την πάχνη
του Θανάτου
ή, μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ' άστρα,
νιώσανε πάνω τους μαβιά μεγάλα
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής~
κι ακόμη εκείνοι που προσεύχουνταν
όταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
"Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε
πως έγινε τούτο το φονικό~
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης~
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε...".
-Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα
χαλίκια~
δε φελά να μιλάμε~
τη γνώμη των δυνατών ποιός Θα μπορέσει να τη γυρίσει;
ποιός Θα μπορέσει ν' ακουστεί;
Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά
των άλλων.
-Ναι~ όμως ο μαντατοφόρος τρέχει
κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, Θα φέρει
σ' αυτούς που γύρευαν ν' αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.
Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.
Νήσος τις έστι.
Σαλαμίνα, Kύπρoς, Νοέμβρης '53
ΠΗΓΗ: http://www.sarantakos.com/seferis/salamina.html
...Σαλαμίνα τε τας νυν ματρόπολις τωνδ' αιτία στεναγμών. ΠΕΡΣΑl
Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή
βροχή
και τ' ακρογιάλι γεμάτο Θρύψαλα παλιά πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες~ μονάχα ο Αγιος Επιφάνιος
δείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης
αυτοκρατορίας.
Τα νέα κορμιά περάσαν απ' εδώ, τα ερωτεμένα~
παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
Κύριος επί υδάτων πολλών,
πάνω σ' αυτό το πέρασμα.
Τότες άκουσα βήματα στα χαλίκια.
Δεν είδα πρόσωπα~ σα γύρισα είχαν φύγει.
Όμως βαριά η φωνή σαν το περπάτημα καματερού,
έμεινε εκεί στις φλέβες τ' ουρανού στο κύλισμα της
θάλασσας
μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι:
"Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από έvα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε Θα μπορέσουν~ μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα,
νήσος τις έστι...".
Φίλοι του άλλου πολέμου,
σ' αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα -
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που
έπεσαν χρόνια μετά τη μάχη~
εκείνοι που είδαν την αυγή μες απ' την πάχνη
του Θανάτου
ή, μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ' άστρα,
νιώσανε πάνω τους μαβιά μεγάλα
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής~
κι ακόμη εκείνοι που προσεύχουνταν
όταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
"Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε
πως έγινε τούτο το φονικό~
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης~
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε...".
-Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα
χαλίκια~
δε φελά να μιλάμε~
τη γνώμη των δυνατών ποιός Θα μπορέσει να τη γυρίσει;
ποιός Θα μπορέσει ν' ακουστεί;
Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά
των άλλων.
-Ναι~ όμως ο μαντατοφόρος τρέχει
κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, Θα φέρει
σ' αυτούς που γύρευαν ν' αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.
Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.
Νήσος τις έστι.
Σαλαμίνα, Kύπρoς, Νοέμβρης '53
ΠΗΓΗ: http://www.sarantakos.com/seferis/salamina.html
Το γράμμα και η οδός
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Όταν πια είδαμε κι αποείδαμε με τα τηλεγραφήματα και τες πρεσβείες, κλείσαμε τη μικρήμας ζωή σ’ ένα φάκελο μικρό που να χωράει στη φούχτα μιας μαθητριούλας, στον προβολέα ενός ποδηλάτου, στη ράχη ενός βιβλίου και γράψαμε με κόκκινο μελάνι τη διεύθυνση: Αξιότιμον Ελληνικόν Κυπριακόν λαόν, Οδόν Ελευθερίας ή θανάτου, χωριάκαι πόλεις, Κύπρον. Το στείλαμε χωρίςτο γραμματόσημο με την ξένη βασίλισσα.* Ταξίδεψε με χίλιους δικούς μας συνδέσμους, κρυμμένο σε γαλάζιες ποδιέςκαι κόρφους παρθένων ήτο πέρασαν από μπλόκα γαϊδουράκια αθώα που κουβαλούσαν χειροβομβίδες κι άλλους καρπούς της γης μας. Αυτότο γράμμα που ταχυδρομήσαμε δεν ανήκει πια σ’ εμάςό,τι και νά’χει γίνει, ό,τι και να κερδίσαμε. Ανήκει στον παραλήπτη λαό μαζί με τη ζωή που κλείσαμε μέσα που ακόμα δεν τη χαρίσαμε ολόκληρη, μονομιάς ή λίγη-λίγη. Ανήκει στους αγράμματους χωριάτες κι εργάτες μαςπου το άνοιξαν, που το ’βρεξαν με τα δάκρυά τους κι είπαν: Ελάτε μέσα παιδιά, να μοιραστούμε το ψωμίμας κι ό,τι βρεθεί. Εμείςθα κοιμηθούμε χάμω, ησυχάστε λίγο εσείς. Κρυφτείτε να μη σας σκοτώσουν, να μη σαςβασανίσουν. Δώστε μαςτα όπλα σαςνα τα κρύψουμε· ξέρουμε τι λέει ο νόμος. Θέλουμε και μειςνα πάμε μαζίσας για την οδόν Ελευθερίας ή θανάτου. ΓιάννηςΠαπαδόπουλος, Τότε που πολεμούσαμε, Κύπρος1963 ΠΗΓΗ: http://www.schools.ac.cy/eyliko/mesi/Themata/logotechnia /didaktika_encheiridia/vivlio_mathiti_c_gymn_b_tefchos.pdf |
Ταξί για την Αμμόχωστο
Γιώργου Φιλίππου Πιερίδη
Στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη
Πηγαίνοντας εχτές πρωί στη δουλειά μου πέρασα, όπως κάθε πρωί, από το περίπτερο του Θωμά, να πάρω την εφημερίδα μου και να του κάνω τη συνηθισμένη μου ερώτηση:
"Τι νέα κυρ Θωμά;"
Ο Θωμάς είχε ένα δικό του τρόπο να βλέπει τα νέα της ημέρας. Γνήσιος λαϊκός τύπος, καλοκάγαθος και σύγκαιρα παμπόνηρος, είδε πολλά στα εξήντα χρόνια της ζωής του, τα είκοσι τελευταία αραγμένος μέσα σε τούτο 'δω το συνοικιακό περίπτερο, στο έμπα της Λευκωσίας από το δρόμο της Αμμόχωστος. Εμείς οι γειτόνοι και τακτικοί πελάτες του τονε λέγαμε σταθμάρχη, γιατί μπροστά στο περίπτερό του στάθμευαν κατά κανόνα τα λεωφορεία και τα ταξί, που κάνανε τη γραμμή της Αμμόχωστος, για να πάρουν, αν είχε, τους τελευταίους επιβάτες.
Είχε κι ένα δικό του τρόπο να σχολιάζει τα νέα. Με ρεαλισμό και θυμοσοφία, ο σχεδόν αγράμματος αυτός άνθρωπος σημάδευε το ουσιαστικό που βρίσκονταν πίσω από τους κραυγαλέους και αντιφατικούς τίτλους των εφημερίδων και το σχολίαζε μ' ένα χιούμορ, που δεν άφηνε τίποτα όρθιο.
Όμως τον τελευταίο καιρό το πηγαίο χιούμορ του Θωμά γίνηκε γελόκλαμα. Είναι ο μόνος που του ’μεινε να σχολιάσει, δίχως να ψευτίσει τον εαυτό του, τα νέα που έρχονταν απανωτά σα λαίλαπας και μας έπνιγαν, μαζί με τους βομβαρδισμούς, τα νέα που μας πνίγουνε και τώρα, μέσα στο βάραθρο πόνου κι αβεβαιότητας όπου βρισκόμαστε, με τον Τούρκο εισβολέα να παραμονεύει σε μικρή απόσταση από τη γειτονιά μας, πίσω από τις γραμμές του, που μοιράζουνε το νησί μας στα δύο.
Χτες πρωί λοιπόν, όταν πήρα την εφημερίδα και του 'κανα τη συνηθισμένη ερώτηση, ο Θωμάς με κοίταξε μ' ένα τρόπο θλιμμένο κι ύστερα μου ’δειξε με το βλέμμα του μια γυναίκα που στεκόταν μπροστά στο περίπτερο, στο σημείο που περίμεναν άλλοτε οι επιβάτες για την Αμμόχωστο.
"Τηνε βλέπεις;", μου λέει. "Πάνε δυο ώρες που περιμένει εκεί δα".
Δεν την είχα προσέξει, γιατί στεκόταν όχι στην πάντα, παρά στη μέση σχεδόν του δρόμου. Στεκόταν αφύσικα ασάλευτη. Το πρόσωπό της δεν φαίνονταν από ’δω που βρισκόμουν, μόνο η πλάτη. Η ψηλόλιγνη κορμοστασιά της, ο τρόπος που ήτανε κομμένα τα γκρίζα μαλλιά της, το απεριποίητο αλλά καλής ποιότητας ταγιέρ που φορούσε, η πέτσινη μαύρη τσάντα που κράταγε, φανέρωναν ότι ανήκει σ’ εύπορο περιβάλλον.
"Περιμένει ταξί για την Αμμόχωστο", συνέχισε ο Θωμάς.
Ανατρίχιασα.
"Για την Αμμόχωστο;!"
"Ναι. Στην αρχή, αφού περίμενε κάμποσην ώρα άδικα, ήρτε και με ρώτησε γιατί αργούνε τα ταξί. Νόμισα πως κορόιδευε, μα σαν πρόσεξα το βλέμμα της κατάλαβα ότι παραλογιάζεται. Δεν έχει πια ταξί για την Αμμόχωστο κυρά μου, της λέω. Πώς δεν έχει μου κάνει, από ’δω πήρα τόσες φορές ταξί. Πρέπει να πάω στο σπίτι μου, άνθρωπέ μου. Πώς θες να πάω, με τα πόδια;… Δοκίμασα να της εξηγήσω. Αυτή τίποτα. Στέκει εκεί δα και περιμένει, όπως την βλέπεις".
Κείνη τη στιγμή φάνηκε ένα αυτοκίνητο να ’ρχεται με μεγάλη ταχύτητα, ο οδηγός της κορνάρισε να παραμερίσει, μα η γυναίκα δεν κούνησε από τη θέση της μόνο έκανε να σηκώσει το χέρι της για να του νέψει να σταματήσει. Ο οδηγός είτε γιατί δεν αντιλήφτηκε είτε γιατί δεν είχε διάθεση να την πάρει, την απόφυγε μ’ ένα απότομο στρίψιμο και συνέχισε το δρόμο του.
Το χέρι της έμεινε στη μέση της κίνησης, ύστερα το κατέβασε, φανέρωσε μ' ένα τράνταγμα των ώμων την ανυπομονησία της και ξαναπήρε την ασάλευτη στάση της.
"Μπας και τη χτυπήσει κάνα αυτοκίνητο", έκανε ο Θωμάς.
"Καλά θα κάνεις", του είπα, "να τηλεφωνήσεις στην αστυνομία. Καθώς φαίνεται την φιλοξενούν εδώ σε σπίτι συγγενικό της ή φιλικό και θα την γυρεύουν τώρα οι άνθρωποι".
Έφυγα δίχως να στραφώ να κοιτάξω το πρόσωπό της. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μου φάνηκε πως θα τηνε πλήγωνε η περιέργειά μου.
Νοέμβρης 1974
[πηγή: Γιώργος Φιλίππου Πιερίδης, Ο καιρός της δοκιμασίας, Τα Τετράδια του Ρήγα, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 13-15]
Γιώργου Φιλίππου Πιερίδη
Στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη
Πηγαίνοντας εχτές πρωί στη δουλειά μου πέρασα, όπως κάθε πρωί, από το περίπτερο του Θωμά, να πάρω την εφημερίδα μου και να του κάνω τη συνηθισμένη μου ερώτηση:
"Τι νέα κυρ Θωμά;"
Ο Θωμάς είχε ένα δικό του τρόπο να βλέπει τα νέα της ημέρας. Γνήσιος λαϊκός τύπος, καλοκάγαθος και σύγκαιρα παμπόνηρος, είδε πολλά στα εξήντα χρόνια της ζωής του, τα είκοσι τελευταία αραγμένος μέσα σε τούτο 'δω το συνοικιακό περίπτερο, στο έμπα της Λευκωσίας από το δρόμο της Αμμόχωστος. Εμείς οι γειτόνοι και τακτικοί πελάτες του τονε λέγαμε σταθμάρχη, γιατί μπροστά στο περίπτερό του στάθμευαν κατά κανόνα τα λεωφορεία και τα ταξί, που κάνανε τη γραμμή της Αμμόχωστος, για να πάρουν, αν είχε, τους τελευταίους επιβάτες.
Είχε κι ένα δικό του τρόπο να σχολιάζει τα νέα. Με ρεαλισμό και θυμοσοφία, ο σχεδόν αγράμματος αυτός άνθρωπος σημάδευε το ουσιαστικό που βρίσκονταν πίσω από τους κραυγαλέους και αντιφατικούς τίτλους των εφημερίδων και το σχολίαζε μ' ένα χιούμορ, που δεν άφηνε τίποτα όρθιο.
Όμως τον τελευταίο καιρό το πηγαίο χιούμορ του Θωμά γίνηκε γελόκλαμα. Είναι ο μόνος που του ’μεινε να σχολιάσει, δίχως να ψευτίσει τον εαυτό του, τα νέα που έρχονταν απανωτά σα λαίλαπας και μας έπνιγαν, μαζί με τους βομβαρδισμούς, τα νέα που μας πνίγουνε και τώρα, μέσα στο βάραθρο πόνου κι αβεβαιότητας όπου βρισκόμαστε, με τον Τούρκο εισβολέα να παραμονεύει σε μικρή απόσταση από τη γειτονιά μας, πίσω από τις γραμμές του, που μοιράζουνε το νησί μας στα δύο.
Χτες πρωί λοιπόν, όταν πήρα την εφημερίδα και του 'κανα τη συνηθισμένη ερώτηση, ο Θωμάς με κοίταξε μ' ένα τρόπο θλιμμένο κι ύστερα μου ’δειξε με το βλέμμα του μια γυναίκα που στεκόταν μπροστά στο περίπτερο, στο σημείο που περίμεναν άλλοτε οι επιβάτες για την Αμμόχωστο.
"Τηνε βλέπεις;", μου λέει. "Πάνε δυο ώρες που περιμένει εκεί δα".
Δεν την είχα προσέξει, γιατί στεκόταν όχι στην πάντα, παρά στη μέση σχεδόν του δρόμου. Στεκόταν αφύσικα ασάλευτη. Το πρόσωπό της δεν φαίνονταν από ’δω που βρισκόμουν, μόνο η πλάτη. Η ψηλόλιγνη κορμοστασιά της, ο τρόπος που ήτανε κομμένα τα γκρίζα μαλλιά της, το απεριποίητο αλλά καλής ποιότητας ταγιέρ που φορούσε, η πέτσινη μαύρη τσάντα που κράταγε, φανέρωναν ότι ανήκει σ’ εύπορο περιβάλλον.
"Περιμένει ταξί για την Αμμόχωστο", συνέχισε ο Θωμάς.
Ανατρίχιασα.
"Για την Αμμόχωστο;!"
"Ναι. Στην αρχή, αφού περίμενε κάμποσην ώρα άδικα, ήρτε και με ρώτησε γιατί αργούνε τα ταξί. Νόμισα πως κορόιδευε, μα σαν πρόσεξα το βλέμμα της κατάλαβα ότι παραλογιάζεται. Δεν έχει πια ταξί για την Αμμόχωστο κυρά μου, της λέω. Πώς δεν έχει μου κάνει, από ’δω πήρα τόσες φορές ταξί. Πρέπει να πάω στο σπίτι μου, άνθρωπέ μου. Πώς θες να πάω, με τα πόδια;… Δοκίμασα να της εξηγήσω. Αυτή τίποτα. Στέκει εκεί δα και περιμένει, όπως την βλέπεις".
Κείνη τη στιγμή φάνηκε ένα αυτοκίνητο να ’ρχεται με μεγάλη ταχύτητα, ο οδηγός της κορνάρισε να παραμερίσει, μα η γυναίκα δεν κούνησε από τη θέση της μόνο έκανε να σηκώσει το χέρι της για να του νέψει να σταματήσει. Ο οδηγός είτε γιατί δεν αντιλήφτηκε είτε γιατί δεν είχε διάθεση να την πάρει, την απόφυγε μ’ ένα απότομο στρίψιμο και συνέχισε το δρόμο του.
Το χέρι της έμεινε στη μέση της κίνησης, ύστερα το κατέβασε, φανέρωσε μ' ένα τράνταγμα των ώμων την ανυπομονησία της και ξαναπήρε την ασάλευτη στάση της.
"Μπας και τη χτυπήσει κάνα αυτοκίνητο", έκανε ο Θωμάς.
"Καλά θα κάνεις", του είπα, "να τηλεφωνήσεις στην αστυνομία. Καθώς φαίνεται την φιλοξενούν εδώ σε σπίτι συγγενικό της ή φιλικό και θα την γυρεύουν τώρα οι άνθρωποι".
Έφυγα δίχως να στραφώ να κοιτάξω το πρόσωπό της. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μου φάνηκε πως θα τηνε πλήγωνε η περιέργειά μου.
Νοέμβρης 1974
[πηγή: Γιώργος Φιλίππου Πιερίδης, Ο καιρός της δοκιμασίας, Τα Τετράδια του Ρήγα, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 13-15]
Συνέντευξη από τον πρόσφυγα παππού μου
-Ποσό χρονών ήσουν όταν έγινε ο πόλεμος του ’74;
15 χρονών.
- Σε ποιό χωριό εμείνισκες;
Στην Έγκωμη Αμμοχώστου.
- Γιατί εφείατε;
Εφείαμε λόγω του πολέμου.
- Όταν άκουσες την λέξη ‘πόλεμος’ πως ένιωσες;
Όταν άκουσα τη λέξη ‘πόλεμος’ για πρώτη φορά ένιωσα ότι ήταν το τέλος μου, ότι ηταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, ότι ‘πόλεμος=θάνατος’, εξέραμε ότι ο πόλεμος ήταν μόνο στην ιστορία.
- Όταν χρειάστηκε να φύετε που τα σπίθκια σας πώς ένιωσες;
Εν ενιώσαμε τόσο ασχημα επειδή ενομίζαμε ότι ήταν να πάμε πίσω μετά που 2-3 μέρες, τζαι εφείαμε με τα ρούχα που εφωρούσαμε .
-Πως ενιώσατε για τους Τούρκους τζίνην την ώρα;
Μίσος, απέχθεια τζαι ελαλούσαμε τους ‘βρωμόσχυλους’.
- Εξεπεράσετε το γλίορα;
Εκάμαμε χρόνια να το ξεπεράσουμε, που λαλεί ο λόος ακόμα εν το εξεπεράσαμε.
- Έλαβες μέρος στον πόλεμο εσύ ή κάποιος άλλος που την οικογένεια σου;
Όι γιατί είμουν μιτσίς τζαι εγώ τζαι τα αδέρφκια μου.
-Πού εμεινίσκατε όταν ήταν ο πόλεμος;
Στην αρκή εμεινίσκαμε σε κάτι φίλους στην Ορμίθκια τζαι μετά εμεινίσκαμε σε προσφυγικό καταβλισμό.
-Στην Μουταγιάκα πως εβρεθήκετε;
Ο παπάς μου ήταν ταξιτζής τζαι είπαν του ότι είσχεν σπίθκια δαπάνω τζαι έτσι εμετακομίσαμε στην Μουταγιάκα.
- Η ζωή σας ήταν εύκολη μετά;
Εδυσκολευτήκαμε αλλά με την βοήθεια του Θεού ορθοποδήσαμε.
- Όταν ανοίξαν τα οδοφράγματα επείετε τζια είδετε τα;
Ναι τζαι επεριμέναμε την ώρα που εννά εφτάναμε επιτέλους, ξανά στα σπίθκια μας. Να το δούμε έστω τζαι σαν ξένο.
-Τι θέλετε πιο πολύ στη ζωή σας;
Πιο πολύ θέλουμε την ημέρα του γυρισμού τζαι την ελευθερία του τόπου μας.
Χαρά Ανδρέου
Γ'1
-Ποσό χρονών ήσουν όταν έγινε ο πόλεμος του ’74;
15 χρονών.
- Σε ποιό χωριό εμείνισκες;
Στην Έγκωμη Αμμοχώστου.
- Γιατί εφείατε;
Εφείαμε λόγω του πολέμου.
- Όταν άκουσες την λέξη ‘πόλεμος’ πως ένιωσες;
Όταν άκουσα τη λέξη ‘πόλεμος’ για πρώτη φορά ένιωσα ότι ήταν το τέλος μου, ότι ηταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, ότι ‘πόλεμος=θάνατος’, εξέραμε ότι ο πόλεμος ήταν μόνο στην ιστορία.
- Όταν χρειάστηκε να φύετε που τα σπίθκια σας πώς ένιωσες;
Εν ενιώσαμε τόσο ασχημα επειδή ενομίζαμε ότι ήταν να πάμε πίσω μετά που 2-3 μέρες, τζαι εφείαμε με τα ρούχα που εφωρούσαμε .
-Πως ενιώσατε για τους Τούρκους τζίνην την ώρα;
Μίσος, απέχθεια τζαι ελαλούσαμε τους ‘βρωμόσχυλους’.
- Εξεπεράσετε το γλίορα;
Εκάμαμε χρόνια να το ξεπεράσουμε, που λαλεί ο λόος ακόμα εν το εξεπεράσαμε.
- Έλαβες μέρος στον πόλεμο εσύ ή κάποιος άλλος που την οικογένεια σου;
Όι γιατί είμουν μιτσίς τζαι εγώ τζαι τα αδέρφκια μου.
-Πού εμεινίσκατε όταν ήταν ο πόλεμος;
Στην αρκή εμεινίσκαμε σε κάτι φίλους στην Ορμίθκια τζαι μετά εμεινίσκαμε σε προσφυγικό καταβλισμό.
-Στην Μουταγιάκα πως εβρεθήκετε;
Ο παπάς μου ήταν ταξιτζής τζαι είπαν του ότι είσχεν σπίθκια δαπάνω τζαι έτσι εμετακομίσαμε στην Μουταγιάκα.
- Η ζωή σας ήταν εύκολη μετά;
Εδυσκολευτήκαμε αλλά με την βοήθεια του Θεού ορθοποδήσαμε.
- Όταν ανοίξαν τα οδοφράγματα επείετε τζια είδετε τα;
Ναι τζαι επεριμέναμε την ώρα που εννά εφτάναμε επιτέλους, ξανά στα σπίθκια μας. Να το δούμε έστω τζαι σαν ξένο.
-Τι θέλετε πιο πολύ στη ζωή σας;
Πιο πολύ θέλουμε την ημέρα του γυρισμού τζαι την ελευθερία του τόπου μας.
Χαρά Ανδρέου
Γ'1
|
|
Γ4
Καλλινίκου Νικόλας
Καυκαλιά Τσιάν
Ιωσηφάκη Νικολέτα
Γ3
Αντωνίου Ραφαήλ
Δημητρίου Άντρια
Γ5
Βιτέμπσκι Όλεγκ
Λοΐζου Μυροφόρα
Λουκά Ελένη
Μαλεκκίδου Ελένη
Μαλλιώτη Άννα
Μαραγκού Παναγιώτα
Ματθαίου Νικολέτα
Ματσεντίδου Ελεονόρα
Καλλινίκου Νικόλας
Καυκαλιά Τσιάν
Ιωσηφάκη Νικολέτα
Γ3
Αντωνίου Ραφαήλ
Δημητρίου Άντρια
Γ5
Βιτέμπσκι Όλεγκ
Λοΐζου Μυροφόρα
Λουκά Ελένη
Μαλεκκίδου Ελένη
Μαλλιώτη Άννα
Μαραγκού Παναγιώτα
Ματθαίου Νικολέτα
Ματσεντίδου Ελεονόρα